กิจกรรมเรื่องเล่าจากของเล่นพื้นบ้าน

แนวคิด

ของเล่นพื้นบ้าน คือ สิ่งของวัสดุที่นำมาเล่นโดยทำมาจากวัสดุที่หาง่ายในท้องถิ่น เป็นผลผลิตจากธรรมชาติหรืออาจเหลือใช้จากธรรมชาติก็ได้ ซึ่งสะท้อนให้เห็นถึงภูมิปัญญาท้องถิ่น และวัฒนธรรมความเป็นอยู่ของสังคมอื่นๆ และของเล่นพื้นบ้านสามารถช่วยหนุนเสริมพัฒนาการต่างๆ เช่น ด้านการปฏิสัมพันธ์กับสังคม ด้านการสื่อสาร ด้านพฤติกรรมและอารมณ์ ด้านการเลียนแบบและจินตนาการ ด้านการรับรู้ทางประสาทมักมีการเคลื่อนไหวของร่างกาย สำหรับของเล่นพื้นบ้านนั้น ถ้าใช้ถูกต้องเหมาะสมก็สามารถช่วยหนุนเสริมพัฒนาการได้ เพราะของเล่นนั้นมีประโยชน์ในการเสริมพัฒนาด้านการสื่อสาร สติปัญญา จิตใจ ร่างกาย อารมณ์ และสังคม

กิจกรรมเรื่องเล่าจากของเล่นพื้นบ้านเป็นกิจกรรมที่ส่งเสริมในเรื่องของทักษะการพูดและการสื่อสารโดยการถ่ายทอดความคิด จินตนาการในรูปแบบของการเล่าเรื่องจากของเล่นที่เห็น เป็นการพัฒนาความคิดสร้างสรรค์ สร้างจินตนาการจากเรื่องราวในภาพ ซึ่งจะเป็นพื้นฐานสำคัญให้เยาวชนเกิดความเชื่อมั่นในตนเอง ทำให้กล้าคิดและสร้างผลงานตามที่คิดได้อย่างอิสระ วิธีการดำเนินกิจกรรม เช่น เลือกของเล่นที่จะนำมาเล่า ให้เยาวชนแต่ละคนเล่าเรื่องจากของเล่นตามจินตนาการของตนเอง โดยการเล่าปากเปล่า หรือเขียนเป็นนิทาน

วัตถุประสงค

1.    จัดกิจกรรมให้เยาวชนมีส่วนร่วม เรียนรู้จากประสบการณ์ มีส่วนร่วมคิด แสดงความรู้สึก

นึกคิด ทำ และ ตัดสินใจ

          2. เพื่อฝึกสมาธิและได้รับความสนุกสนานเพลิดเพลินกับของเล่นพื้นบ้านไปพร้อมๆกับส่งเสริมการอ่าน

สื่อและอุปกรณ

        ของเล่นพื้นบ้าน กลุ่มคนเฒ่าคนแก่ พิพิธภัณฑ์เล่นได้

ขั้นตอนการจัดกิจกรรม

1.    อุ้ยสอนเด็กฝึกทำของเล่นพื้นบ้าน

2.    อุ้ยเล่าความเป็นมาของของเล่นแต่ละชิ้น การทำของเล่น วิธีเล่น

3.    เลือกของเล่นที่จะนำมาเล่าเรื่อง

4.    ให้เยาวชนแต่ละคนเล่าเรื่องจากของเล่นตามจินตนาการของตนเอง โดยการเล่าปาก

เปล่า หรือเขียนเป็นนิทาน

การวัดและประเมินผล

1.    ของเล่นพื้นบ้านที่เด็กสามารถหัดทำได้

2.    ฝึกกระบวนการตั้งคำถามและการหารูปแบบคำตอบต่อยอดการเรียนรู้

ข้อเสนอแนะ

               การถ่ายทอดภูมิปัญญาของเล่นพื้นบ้าน จากผู้สูงอายุสู่เด็กและเยาวชนในท้องถิ่น และการสื่อสารเพื่อเชื่อมโยงความสัมพันธ์ ระหว่างผู้สูงอายุกับเด็กและเยาวชนโดยผ่านของเล่นพื้นบ้าน โดยที่เป็นผู้สูงอายุในกลุ่มคนเฒ่าคนแก่ เด็กและเยาวชน รวมทั้งผู้ที่เกี่ยวข้อง เช่น ครู พบว่า ผู้สูงอายุในฐานะผู้ถ่ายทอดภูมิปัญญามีคุณลักษณะที่โดดเด่น เช่น เป็นผู้ที่มีความรู้ในเรื่องของเล่นพื้นบ้าน มีความ

สามารถในการถ่ายทอดภูมิปัญญา มีความพร้อมที่จะถ่ายทอดภูมิปัญญา รักเด็ก และเข้าใจเด็ก เด็กที่มีความสนใจที่จะรับการถ่ายทอดภูมิปัญญามีลักษณะโดดเด่น เช่น มีความสนใจ มีความชอบของเล่นพื้นบ้าน อยากทำของเล่นเป็น รวมทั้งเป็นคนช่างสังเกตและซักถาม ปัจจุบันการขาดพื้นที่สาธารณะที่จะทำให้ผู้สูงอายุและเด็กได้มาพบกัน ควรเพิ่มช่องทางการสื่อสาร ได้แก่ พิพิธภัณฑ์เล่นได้ และห้องสมุดประชาชน ส่วนสื่อกลางที่ใช้เชื่อมความสัมพันธ์ ได้แก่ ของเล่นพื้นบ้านและสื่อบุคคล นอกจากของเล่นพื้นบ้านจะเป็นสื่อในการสร้างความสัมพันธ์ระหว่างผู้สูงอายุกับเด็กแล้ว ยังมีความสัมพันธ์ระหว่างบุคคลต่างๆ เพิ่มขึ้น คือ ผู้สูงอายุกับผู้สูงอายุ เด็กกับเด็ก ผู้สูงอายุกับครู และผู้สูงอายุกับคนในชุมชน